Tomasz Poznysz

       Seria  Pod skórą  (2016-) jest pierwszym cyklem, w którym artysta przekształca obrazy, przede wszystkim z kręgu Caravaggionistów, nadając im nowe znaczenia. Malarz pokrywa odsłonięte ciała przedstawionych postaci szczegółowymi tatuażami, których symbolika nierozerwalnie łączy się z historią bohaterów.     Inspiracją dla serii jest książka  Pod skórą  Alessandry Lemmy, której psychoanalityczne rozważania dotyczą znaczeń i funkcji tatuaży sytuujących się pod powierzchnią skóry. Tworzą narracje, o których posiadacze tatuaży nie chcą lub nie mogą opowiadać. W obrazach są ściśle splecione z historią – zarówno wyobrażoną, prywatną historią postaci, jak i z historią sztuki i ikonologią. Tatuaże tworzone na skórze, w tym wypadku „na skórze” bohatera obrazu stają się ingerencją „w ciało” i „w obraz”. Te malarskie ingerencje – tak jak tatuaże – zarówno zniekształcają wizerunek, jak i nadają mu głębszego znaczenia. To dwustronna relacja: skóra może być płótnem malarskim, ale i sam obraz po

  Seria  Pod skórą  (2016-) jest pierwszym cyklem, w którym artysta przekształca obrazy, przede wszystkim z kręgu Caravaggionistów, nadając im nowe znaczenia. Malarz pokrywa odsłonięte ciała przedstawionych postaci szczegółowymi tatuażami, których symbolika nierozerwalnie łączy się z historią bohaterów.      Inspiracją dla serii jest książka  Pod skórą   Alessandry Lemmy, której psychoanalityczne rozważania dotyczą znaczeń i funkcji tatuaży sytuujących się pod powierzchnią skóry. Tworzą narracje, o których posiadacze tatuaży nie chcą lub nie mogą opowiadać. W obrazach są ściśle splecione z historią – zarówno wyobrażoną, prywatną historią postaci, jak i z historią sztuki i ikonologią. Tatuaże tworzone na skórze, w tym wypadku „na skórze” bohatera obrazu stają się ingerencją „w ciało” i „w obraz”. Te malarskie ingerencje – tak jak tatuaże – zarówno zniekształcają wizerunek, jak i nadają mu głębszego znaczenia. To dwustronna relacja: skóra może być płótnem malarskim, ale i sam obraz posia

    Seria  Pod skórą  (2016-) jest pierwszym cyklem, w którym artysta przekształca obrazy, przede wszystkim z kręgu Caravaggionistów, nadając im nowe znaczenia. Malarz pokrywa odsłonięte ciała przedstawionych postaci szczegółowymi tatuażami, których symbolika nierozerwalnie łączy się z historią bohaterów.     Inspiracją dla serii jest książka  Pod skórą  Alessandry Lemmy, której psychoanalityczne rozważania dotyczą znaczeń i funkcji tatuaży sytuujących się pod powierzchnią skóry. Tworzą narracje, o których posiadacze tatuaży nie chcą lub nie mogą opowiadać. W obrazach są ściśle splecione z historią – zarówno wyobrażoną, prywatną historią postaci, jak i z historią sztuki i ikonologią. Tatuaże tworzone na skórze, w tym wypadku „na skórze” bohatera obrazu stają się ingerencją „w ciało” i „w obraz”. Te malarskie ingerencje – tak jak tatuaże – zarówno zniekształcają wizerunek, jak i nadają mu głębszego znaczenia. To dwustronna relacja: skóra może być płótnem malarskim, ale i sam obraz posia

    Seria  Pod skórą  (2016-) jest pierwszym cyklem, w którym artysta przekształca obrazy, przede wszystkim z kręgu Caravaggionistów, nadając im nowe znaczenia. Malarz pokrywa odsłonięte ciała przedstawionych postaci szczegółowymi tatuażami, których symbolika nierozerwalnie łączy się z historią bohaterów.      Inspiracją dla serii jest książka  Pod skórą   Alessandry Lemmy, której psychoanalityczne rozważania dotyczą znaczeń i funkcji tatuaży sytuujących się pod powierzchnią skóry. Tworzą narracje, o których posiadacze tatuaży nie chcą lub nie mogą opowiadać. W obrazach są ściśle splecione z historią – zarówno wyobrażoną, prywatną historią postaci, jak i z historią sztuki i ikonologią. Tatuaże tworzone na skórze, w tym wypadku „na skórze” bohatera obrazu stają się ingerencją „w ciało” i „w obraz”. Te malarskie ingerencje – tak jak tatuaże – zarówno zniekształcają wizerunek, jak i nadają mu głębszego znaczenia. To dwustronna relacja: skóra może być płótnem malarskim, ale i sam obraz pos

    Seria  Pod skórą  (2016-) jest pierwszym cyklem, w którym artysta przekształca obrazy, przede wszystkim z kręgu Caravaggionistów, nadając im nowe znaczenia. Malarz pokrywa odsłonięte ciała przedstawionych postaci szczegółowymi tatuażami, których symbolika nierozerwalnie łączy się z historią bohaterów. Inspiracją dla serii jest książka  Pod skórą   Alessandry Lemmy, której psychoanalityczne rozważania dotyczą znaczeń i funkcji tatuaży sytuujących się pod powierzchnią skóry. Tworzą narracje, o których posiadacze tatuaży nie chcą lub nie mogą opowiadać. W obrazach są ściśle splecione z historią – zarówno wyobrażoną, prywatną historią postaci, jak i z historią sztuki i ikonologią. Tatuaże tworzone na skórze, w tym wypadku „na skórze” bohatera obrazu stają się ingerencją „w ciało” i „w obraz”. Te malarskie ingerencje – tak jak tatuaże – zarówno zniekształcają wizerunek, jak i nadają mu głębszego znaczenia. To dwustronna relacja: skóra może być płótnem malarskim, ale i sam obraz posiada

  Seria  Pod skórą  (2016-) jest pierwszym cyklem, w którym artysta przekształca obrazy, przede wszystkim z kręgu Caravaggionistów, nadając im nowe znaczenia. Malarz pokrywa odsłonięte ciała przedstawionych postaci szczegółowymi tatuażami, których symbolika nierozerwalnie łączy się z historią bohaterów.     Inspiracją dla serii jest książka  Pod skórą  Alessandry Lemmy, której psychoanalityczne rozważania dotyczą znaczeń i funkcji tatuaży sytuujących się pod powierzchnią skóry. Tworzą narracje, o których posiadacze tatuaży nie chcą lub nie mogą opowiadać. W obrazach są ściśle splecione z historią – zarówno wyobrażoną, prywatną historią postaci, jak i z historią sztuki i ikonologią. Tatuaże tworzone na skórze, w tym wypadku „na skórze” bohatera obrazu stają się ingerencją „w ciało” i „w obraz”. Te malarskie ingerencje – tak jak tatuaże – zarówno zniekształcają wizerunek, jak i nadają mu głębszego znaczenia. To dwustronna relacja: skóra może być płótnem malarskim, ale i sam obraz posiada